Big Time Counterattack

Jen wróciła do mieszkania grubo po północy. Tak jak się spodziewała, James czekał na nią siedząc na kanapie i oglądając telewizję.

- Gdzie się podziewałaś?! – zapytał z nieukrywanym zdenerwowaniem

- Odnowiłam stare kontakty i wymyśliłam jak odpłacić się Johnowi. – odpowiedziała spokojnie

- Powiesz coś więcej?

- Dowiesz się wszystkiego jutro. A teraz błagam, przyszykuj mi kąpiel, bo padam z nóg. Ten dzień był masakryczny.

- Najpierw mi powiedz co wymyśliłaś.

- Jak przygotujesz kąpiel to opowiem ci wszystko w wannie.

- Weźmiemy razem kąpiel? – zapytał lekko zdumiony James

- Jeśli się nie ruszysz z tej kanapy to możesz o tym zapomnieć.

James pędem pobiegł do łazienki, a Jen uśmiechając się pod nosem, padła wyczerpana na fotel.

Następnego dnia, wszyscy zebrali się w salonie Jen i Jamesa, żeby dowiedzieć się co Jen planuje.

- Czego się napijecie? – zapytała Jen

- Możesz wreszcie zacząć mówić o konkretach? – poganiał ją Kendall

- Spokojnie, jeszcze na kogoś czekamy. – odpowiedziała z uśmiechem

- Na kogo?

- Zobaczycie.

Kendall pytająco spojrzał na Jamesa, ale ten tylko uniósł ramiona w geście niewiedzy.

- Ej, Logan. Co z tobą? – zapytał Carlos, widząc, że przyjaciel cały czas obraca w rękach telefon.

- He? – bąknął, wyrwany z letargu Logan

- Jesteś jakiś rozkojarzony.

- Dziwisz mu się? – stanęła w jego obronie Jen – Nie dość, że John narobił nam syfu z pieniędzmi, to jeszcze Camille nadal trzymają w szpitalu. Tak, w ogóle to co z nią? Nie miałam nawet czasu, żeby ją odwiedzić. Okropna ze mnie przyjaciółka.

- Lekarze niewiele mi mówią, bo nie jestem z rodziny. Podobno z dzieckiem wszystko w porządku. Tylko tyle wiem. – odpowiedział zrozpaczony Logan

- A przyjechał do niej ktoś z rodziny?

- Jej ojciec siedzi od rana w szpitalu, ale on też nie chce mi nic powiedzieć.

Rozmowę przerwało im pukanie do drzwi. Jen podbiegła do drzwi i otworzyła je z rozmachem. Za drzwiami stała mieszanina pudeł i kabli, na dwóch cienkich nogach.

- Max, wreszcie jesteś! – ucieszyła się Jen

- Chwała Bogu, że trafiłem pod dobry adres, bo to wszystko jest naprawdę ciężkie.

- James, szybko chodź mu pomóc.

James z łatwością odebrał wszystko od Maxa i wreszcie wszyscy mogli zobaczyć do kogo należał głos, wydobywający się zza góry sprzętu. Chłopak pod wrażeniem siły Jamesa, lekko się przygarbił, poprawił przekrzywione okulary i zaczął oglądać swoje trampki.

- Chłopaki, poznajcie Maxa. Najlepszego hakera na ziemi. – powiedziała wesoło Jen

- Oj, daj spokój. Co najwyżej najlepszego w USA. – bąknął nieśmiało Max

- Wchodź, śmiało. – Jen cmoknęła Maxa w policzek – Napijesz się czegoś?

- W-wody. W-wystarczy w-woda.

- Maxxxx. – syknął James, zamykając drzwi kopniakiem – Witaj.

- N-no hej.

- Maxiu, siadaj. – powiedziała Jen, dając Maxowi wodę i wskazując miejsce na fotelu.

Max usiadł, a raczej skulił się na fotelu, unikając morderczego wzroku Jamesa.

- Maxiu? – zapytał James

- Teraz mogę, wam wszystko wyjaśnić. – zaczęła Jen – Max, jest moim kolegą z podwórka. Znamy się od malutkiego. Już od przedszkola miał zapędy do komputera i dzięki temu stał się mistrzem nad mistrzami.

- Czyli jesteś z zawodu hakerem? – zapytał Kendall

- T-to nie zawód. Raczej hobby.

- Jak wczoraj wyszłam z banku i pomyślałam na spokojnie o całej tej sytuacji, przyszło mi do głowy, że za tym wszystkim stoi John. Mści się za to co mu zrobiłam.

- Ale mamy pewność? – dopytywał się Kendall

- Max już to sprawdził. To na stówę John. W dodatku, też posłużył się hakerami. Max mówi, że wpisanie komuś zera na koncie to nic trudnego, a wzięcie kredytu jest jeszcze prostsze.

- Więc jaki mamy plan i do czego nam twój Maxiu? – zapytał James

- Odpłacimy Johnowi tym samym.

- Przecież pójdziemy za to siedzieć. – stwierdził Logan

Max prychnął i wyprostował się na fotelu.

- Ja pójdę siedzieć, a nie wy.

- Max, jeśli nie chcesz tego robić, to nie musisz. – zwróciła się do niego Jen

- Dla ciebie wszystko. – odpowiedział Max

Rozległo się głośne brzdęknięcie, aż wszyscy podskoczyli.

- James! Cholera, co ty wyprawiasz? – wrzasnęła Jen widząc zakrwawioną dłoń Jamesa

Żyła pulsowała na czole Jamesa, a w jego dłoni tkwiły kawałki szkła ze szklanki, którą przed chwilą rozgniótł w ręce. Max ponownie skulił się w fotelu.

- James, szybko chodź z tym do kuchni bo zaplamisz dywan. – poleciła mu Jen i poszła za nim opatrzyć mu ranę.

Kendall nachylił się do Maxa i powiedział:

- Jak chcesz żyć, to radzę nie wyjeżdżać z takimi tekstami.

- Czy on właśnie zgniótł szklankę w dłoni? – zapytał przerażony Max

Kendall, Logan i Carlos jednocześnie pokiwali głowami. Max przełknął ślinę i obtarł czoło, na którym pojawiły się kropelki potu.

Po opatrzeniu ręki Jamesa, Jen wróciła do reszty i zapytała:

- To co,  zaczynamy? Max, czego potrzebujesz?

- Przyniosłem wszystko co będzie potrzebne. Jeśli udostępnisz mi jakiś stół, to zacznę się instalować.

- Jasne, bierz ten w jadalni. Jest największy.

- Pomożesz mi? – zapytał Max

- O ile będę w stanie. – odpowiedziała Jen, obdarzając Maxa promiennym uśmiechem – Niewiele chyba pamiętam z tego co mnie uczyłeś.

- Zobaczysz, że dasz radę.

Max i Jen zaczęli rozpakowywać pudła, które przyniósł i po niecałych dwóch kwadransach, wreszcie te wszystkie graty zaczynały przypominać komputer. Tak jak powiedział Max, Jen radziła sobie świetnie z podpinaniem kabelków. Co jakiś czas, pytała jednak Maxa, czy aby na pewno wpięła dobrą wtyczkę do odpowiedniego gniazda. Kiedy wreszcie wszystko było gotowe, Max usiadł naprzeciwko monitora, strzelił stawami w palcach i powiedział:

- No to możemy zaczynać. Zaczniemy od waszych kont. Anulujemy kredyty i zwrócimy wam kasę. To będzie pikuś. Potrzebuję tylko waszych numerów kont.  

Tak jak zapowiedział, był to dla niego pikuś. Cała operacja zajęła mu dosłownie chwilkę. Zadowolony z siebie Max, przeciągnął się i ziewnął:

- Dajcie mi coś trudniejszego.

Jen zagwizdała z podziwu. Logan tyko kiwał głową z uznaniem, a Kendall i Carlos wyglądali jakby nie za bardzo wiedzieli co właściwie zrobił przed chwilą Max. James cały czas łypał spode łba na Jen i Maxa.

- Teraz czas dać nauczkę Johnowi. – zapiszczała z ekscytacji Jen

- Mamy jego numer konta? – zapytał Max

- Ee… nie. – odpowiedziała Jen

- Tak myślałem. Dajcie mi jego nazwisko.

- John Selby.

- Okay. Za raz go znajdziemy. – zachichotał złowieszczo Max

Wszyscy w skupieniu obserwowali go przy pracy. Jednak z minuty na minutę, Max co raz bardziej marszczył czoło. W końcu zapytał:

- To jest jego prawdziwe nazwisko?

Wszyscy spojrzeli na Jamesa.

- Tak. Selby to panieńskie nazwisko mojej matki.

- Hmm… zatem musi mieć rachunki pod innym nazwiskiem. No to poszukamy inaczej. Znamy nazwę jego banku?

- Ee… nie. – odpowiedział James

- Hmm… - Max podrapał się po głowie i zapadła niezręczna cisza – Mam! – krzyknął nagle – Jen, mówiłaś mi, że ma on jakąś firmę.

- Taa, korpo po moim dziadku. – bąknął James z goryczą w głosie.

- No to sprzedamy to całe jego korpo za… powiedzmy dolara. – powiedział Max

- To tak się da? – zapytał z niedowierzaniem Kendall

- Świetny pomysł, ale nikt się na to nie nabierze, że John sprzedaje taki majątek za dolara. – wtrącił się Logan

- Sprzedajmy po normalnej cenie, ale kasę rozdzielimy na jakieś cele charytatywne. – podsunął pomysł Carlos.

- Genialne! Działamy! – wykrzyknął Max.

Po kilku minutach korporacja Johna była już na aukcji.

- Teraz tylko czekamy na kupca. – powiedział Max, zdjął okulary i zaczął je czyścić koszulką, robiąc jeszcze większe mazy niż do tej pory.

- Daj mi te okulary bo ja cię widzę to mnie krew zalewa. – powiedziała Jen i wyjęła szmatkę do czyszczenia swoich okularów przeciwsłonecznych.

Wtem z sypialni dobiegł płacz Samanthy.

- James, pójdziesz? – zapytała Jen

James westchnął i poszedł do małej Sam.

- Co to za dziecko? – zapytał zdziwiony Max

- Samantha, moja córeczka. – odpowiedziała spokojnie Jen

Max o mało nie spadł z krzesła.

- M-masz c-córkę?

- Ach, widzisz, jakoś nie było czasu, żeby ci powiedzieć. Tyle się działo.

Wtedy James przyszedł z Sam i wręczył ją Jen.

- Twoja kolej przewijania pieluch.

Jen skrzywiła się i zapytała:

- Jaki kod?

- Kod brązowy. – odpowiedział James, nie ukrywając szerokiego uśmiechu tryumfu.

Wtedy zadzwonił telefon Logana.

- To ojciec Camille. – rzucił krótko i odebrał.

Rozmowa byłą bardzo krótka. Pobladły Logan, wstał i wybiegł z mieszkania bez żadnego słowa. 

_______________________________________________________________________

No i proszę, tak jak obiecałam, kolejny rozdział BTS. Znowu liczę na dużo komentarzy. A w sobotę, będę miała dla Was niespodziankę, a w zasadzie propozycję. 

Zatem do soboty ;)

AM