Big Time Bank

- Kendall, wstań proszę i zrób zakupy. Ja za ten czas zrobię pranie. – krzyknęła mama Kendalla

Kendall zwlókł się z łóżka z lekkim bólem głowy. Wczorajsza impreza dawała mu się we znaki. Miał problem z ubraniem się, ale gdy już mu się to udało, wziął portfel i poszedł do sklepu. Spacer na świeżym, porannym powietrzu dobrze mu zrobił. Po kilku krokach poczuł się lepiej. Wrzucił monetę do wózka, odpiął go od reszty i ruszył między regały. Zbierał z półek wszystko co matka zapisała mu na liście. Było tego dość sporo i Kendall zaczął żałować, że nie ma ze sobą samochodu. Poszedł wreszcie do kasy, gdzie młoda i ładna ekspedientka zaczęła kasować produkty. Uśmiechała się pod nosem, raz za razem zerkając na Kendalla, który odwzajemniał uśmiechy i powoli pakował wszystko do szarych toreb. Kiedy wszystkie rzeczy zostały skasowane, Kendall podał dziewczynie swoją kartę. Ekspedientka drgnęła, gdy przypadkowo zetknęli się palcami. Dziewczyna włożyła kartę do terminala i podała Kendallowi recytując przy tym znaną wszystkim formułę „proszę pin i zielony”. Wedle prośby, Kendall wpisał pin i zatwierdził zielonym. Terminal wydał dziwny pisk i wyświetlił komunikat „ transakcja nieprzyjęta”. Uśmiechnął się do kasjerki i ponownie wpisał pin. Jednak znowu nie przyjęto transakcji.

- Może jest jakiś problem z terminalem. – powiedziała kasjerka

- Mogę skoczyć do bankomatu i szybko tu wrócę. – zaproponował Kendall

- Dobrze. – zgodziła się kasjerka – Obsługa proszona na drugą kasę. – powiedziała przez głośnik.

Kendall truchtem pobiegł do bankomatu. Po włożeniu karty okazało się, że konto jest zupełnie puste. Kendall nawet nie wrócił do sklepu. W domu okazało się, że Carlos ma taki sam problem ze swoimi pieniędzmi.

- Może, nie przelali nam jeszcze wypłaty. – zastanawiał się Carlos

- Daj spokój, przecież wczoraj jeszcze miałem pieniądze ze sprzedaży gitary. – co raz bardziej denerwował się Kendall – Logan, sprawdź stan swojego konta.

Logan zrobił to o co poprosił go kumpel  i zamarł, gdy zobaczył saldo swojego konta. Wielkie czerwone zero podniosło mu ciśnienie. Kendall bez namysłu wybrał numer do Jamesa.

James właśnie przewijał Samanthę, a raczej pokracznie walczył z pieluchą. Jen próbowała mu pomóc, ale on uparł się, że zrobi to sam. Jen usłyszała dzwonek telefonu Jamesa i wychodząc z pokoju powiedziała:

- Ja odbiorę, a ty postaraj się nie wyrwać naszej córce nóżki. Cześć Kendall, co tam? – odebrała

- Jen, moglibyście sprawdzić stan swoich kont. My mamy zupełnie wyczyszczone.

- Wy, czyli kto?

- Ja, Logan i Carlos, nie wiemy kto jeszcze.

- Momencik, już zerknę.

W chwili gdy na monitorze laptopa Jen zobaczyła stan swojego konta, wypuściła z ręki telefon, który rozsypał się na części.

- James!!! – krzyknęła

- Co się stało. – James wyjrzał z sypialni, gdzie nadal męczył się z założeniem pieluszki.

- Moje pieniądze. Nie ma. Ba! Jestem milion dolców na minusie.

- Co?! – krzyknął James i podbiegł do laptopa.

- Sprawdź swoje.

- Chryste Panie, też milion na minusie. Ale jak to jest kurwa możliwe?!

- Musimy to zgłosić, zanim nam jebną jakimiś odsetkami.

- Odsetki… odsetki z miliona dolarów…

- James, ocknij się. Jedziemy do banku.

Jen dokończyła przewijanie Samanthy, zawieźli ją do Palm Woods, skąd zgarnęli Kendalla, Logana i Carlosa i wszyscy pojechali do banku.

Wszyscy usiedli naprzeciw, ubranego w elegancki garnitur, przedstawiciela banku. Jennifer nie umiała zachować spokoju, ale James trzymał ją za rękę i ściskał tym mocniej im bardziej podnosiła głos.

- Auć! James co ty robisz? Ja tu próbuję się dowiedzieć co się stało z naszymi pieniędzmi. – krzyknęła, kiedy uścisk Jamesa prawie zmiażdżył jej dłoń.

- Na razie niczego się nie dowiedziałaś tylko krzyczysz. – powiedział spokojnie, rozluźniając uścisk.

- Może mógłbym wreszcie zabrać głos panno Trump. – wtrącił się bankowiec.

- Proszę mówić. – dała mu pozwolenie.

- Z historii operacji wynika, że panowie Henderson, Pena i Schmidt, dokonali płatności o tytule „inne” wczoraj, między północą a drugą w nocy. Natomiast pan Maslow i panna Trump o godzinie 2:34, wzięli wspólny kredyt na samochód, na kwotę dwóch milionów dolarów.

- Jak do jasnej cholery można wziąć kredyt przez Internet? W dodatku na taką kwotę! – wybuchła Jennifer.

- Złożyli państwo elektroniczny podpis i dokonano weryfikacji telefonicznej. – wyjaśnił mężczyzna.

- O 2:34 w nocy? Pan sobie chyba żarty z nas robi?

- Panno Trump, proszę się uspokoić.

- Jak mam się uspokoić?!

- Wszyscy państwo twierdzą, że nie dokonali takich operacji?

- TAK! –wrzasnęła Jen

- Jen, może powinnaś poczekać na zewnątrz? – zaproponował James.

- Tak będzie najlepiej. – poparł go bankowiec – Dostanie pani coś na uspokojenie.

Jen wstała gwałtownie, wywracając krzesło i wyszła. Poszła na parking i obeszła kilka razy samochód po czym do niego wsiadła. Włączyła głośno muzykę techno i zamknęła oczy. Drżenie basów trochę ją uspokoiło i zaczęła myśleć bardziej logicznie. W pewnym momencie podskoczyła, o mało nie uderzając głową w sufitkę. Wyskoczyła z auta i pobiegła z powrotem do banku. Bez pukania wpadła do gabinetu, w którym uprzednio rozmawiali z gościem z banku. Tym razem w pokoju było już więcej osób. Za biurkiem siedział sam prezes banku, obok niego dwóch doradców i jakiś specjalista od internetowego zarządzania kontem. Jennifer nie zwracając na nich zbytniej uwagi podeszłą do Jamesa i szepnęła mu do ucha:

- John.

_______________________________________________________________________

Ten rozdział powinien nazywać się rozdzialikiem. Krótki, ale mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni. Czekam na komentarze ;)

AM