Big Time Breakdown

- Bardzo się cieszę, że będę mogła z wami pracować.

- Alexa skarbie, problem w tym, że kolejny sezon serialu stanął pod znakiem zapytania. – powiedziała spokojnie Kelly

- Co się stało? – zapytała zdziwiona Alexa

Gustavo siedział za swoim biurkiem i nerwowo kręcił strugaczką, w której tkwił prawie zupełnie zestrugany ołówek.

- Mamy pewien problem z ekipą. Nie wszystkim podoba się scenariusz. – kontynuowała Kelly

- Domyślam się, że dziewczynie Jamesa. Nie dziwie jej się. – odpowiedziała Alexa

- Jesteś kobietą! Weź z nią pogadaj! – wykrzyknął błagalnie Gustawo

- Ale co miałabym jej powiedzieć? Nie będę przekonywać jej do czegoś na co sama bym się nie zgodziła. Nie lepiej zmienić ten cholerny scenariusz?

- Gryffin się uparł. – poinformowała ją Kelly – Nie zmienił zdania, nawet gdy James zrezygnował.

- Ja z nim porozmawiam. Umów mnie Kelly. – poprosiła Alexa

Jennifer siedziała na ławce w parku i kołysała wózek z Samanthą. Z zamyślenia wyrwał ją delikatny kobiecy głos:

- Cześć, ty jesteś Jennifer?

Jen podniosła wzrok i ze zdziwieniem odpowiedziała:

- Alexa, nie wiedziałam, że już przyjechałaś. Witaj. Tak jestem Jennifer.

- Szukałam cię wszędzie.

- Szukałaś mnie? Dlaczego?

- Mam wiadomość dla ciebie i Jamesa. Długo rozmawiałam z Gryffinem i przyznam było ciężko, ale zgodził się na zmianę scenariusza.

- Poważnie?

- Praktycznie wszystkie sceny pocałunków Jamesa zostaną wyrzucone.

- To cudownie! Jak udało ci się go przekonać?

- Oj nie było łatwo. Wyłożyłam mu twoje argumenty, poparłam je i powiedziałam, że jeśli nie zmieni scenariusza to będę zmuszona zrezygnować za współpracy. Na stratę dwójki aktorów nie mógłby sobie pozwolić.

- Jesteś genialna. Musimy powiedzieć Jamesowi i reszcie. Zapraszam cię do nas na obiad. W prawdzie nie mam jeszcze nic przygotowane, ale jakoś sobie poradzę.

- Chętnie ci pomogę. Nie lubię jadać na mieście.

- Super, dzięki.

- A to jest mała Samantha?

- Tak. To jest moja malutka córeczka.

- Jest prześliczna.

- Za chwile pora karmienia, więc pewnie się wkrótce obudzi. Chodźmy póki jeszcze śpi.

James wszedł do mieszkania, w którym coś przepysznie pachniało.

- Jen, co cię tak wzięło na gotowanie. Myślałem, że zjemy coś na mieście. – krzyknął, rozbierając się w holu.

- Mamy gościa. – odkrzyknęła z kuchni Jennifer

- Gościa? Jakiego gościa? Alexa! Już przyjechałaś?

- Hej. – przywitała się Alexa i podeszłą do Jamesa aby go uściskać.

- Cześć maleńka. – James przywitał się z Samanthą, dając jej buziaka w czółko.

- Masz cudowną córeczkę. – powiedziała Alexa, podając małej zabawkę, którą zrzuciła na ziemię.

- Wiem o tym. – powiedział z udawaną skromnością James

- Mamy dla ciebie niespodziankę. – cieszyła się Jennifer

- Kolejną?

- Gryffin zgodził się zmienić scenariusz. – prawie pisnęła za szczęścia Jen

- Naprawdę? Czyli mogę wrócić do serialu? – zapytał niepewnie James

- Tak mi się wydaje.

- O Jezu, jak się cieszę. – powiedział James i wziął Jennifer w objęcia.

- Ja też się cieszę. Nie chciałabym mieć twojej kariery na sumieniu do końca życia.

- Jen, ta pieczeń chyba już będzie dobra. – przerwała im Alexa

- Dobra kochani, siadajcie do stołu.

Po kilku dniach, każdy otrzymał poprawioną wersję scenariusza. Jennifer czytała go w skupieniu, a James wstrzymywał oddech, gdy marszczyła czoło. Po przeczytaniu ostatniej strony powiedziała:

- No, na tyle mogę się zgodzić. Nie jest źle, tylko kilka buziaków.

- Ufff, ulżyło mi. – uśmiechnął się James

- Ale musisz wszystko wyjaśnić z Lucy, żeby nie było nieporozumień.

- Jasne. To co, wyskoczymy gdzieś?

- A co z Sam?

- Podrzucimy o Kendallowi.

- Ha, ha, ale z ciebie ojciec. – zaśmiała się Jen – Zadzwoń do niego, może ma inne plany.

Kendall powiedział, że chętnie zajmie się małą. Kiedy odwozili Sam do Palm Woods, w mieszkaniu chłopaków zastali Alexę.

- Dajcie mi tu moją ukochaną dziewczynkę. – krzyknął Kendall na widok Samanthy niesionej przez Jamesa – Chodź do wujka Kendalla.

- Hej Jen. Czytałaś już scenariusz? – zapytała Alexa

- Tak. Na taki mogę się zgodzić. Logan! Nie wciskaj jej słodyczy! – wrzasnęła Jen, widząc Logana wyjmującego dużego czerwonego lizaka.

- Co tak krzyczycie? – powiedział Carlos, wchodząc właśnie do mieszkania i zamarł ze wzrokiem wbitym w Alexę.

- Cześć Carlos. – powitała go Alexa

Carlos zaczął coś bełkotać, a reszta patrzyła na niego  ze zdziwieniem.

- Od kilku dni tak ma. – szepnął Logan do stojącej obok niego Jen

- Czy to zaczęło się od przyjazdu Alexy? – zapytała

- O kurde! Wiesz, że tak tego nie skojarzyłem. – klepnął się w czoło Logan – Przecież to oczywiste.

- Carlos, popatrz jaka ładna pogoda. Alexa chętnie przejdzie się na spacer. – powiedziała Jennifer

- Ja, ja , ja…. – jąkał się Carlos

- Bardzo chętnie. – uśmiechnęła się Alexa

- Ppp.. poważnie? – wydukał

- Świetnie, wszystko ustalone. James, możemy iść. Logan, nie tucz mi dziecka. Pa. – powiedziała szybko Jen i oboje z Jamesem zmyli się z mieszkania.

Wkrótce za nimi wyszedł Carlos z Alexą, a potem Logan tłumacząc się, że jest umówiony z Camille.

- No i zostaliśmy sami. – powiedział Kendall do Samanthy – Nie, nie, tylko nie sikaj! No i z czego się cieszysz mały urwisie? Teraz muszę cię przewinąć.

Minął tydzień, a Carlos i Alexa mieli się co raz bardziej ku sobie. W powietrzu wisiała miłość i pierwszy klaps na planie.

- Cisza na planie! – ryknął reżyser

- Scena pierwsza, ujęcie pierwsze! – zapowiedział ktoś z ekipy i rozległo się znane wszystkim klaśnięcie.

- To będzie kolejny sukces. Mówię ci Kelly. – ekscytował się Gustavo

- To będzie kolejne, ciężkie kilka miesięcy. – odpowiedziała mniej podniecona asystentka

- A co ona tu robi? – zapytał Gustavo, wskazując palcem na Jennifer

- Jest całkiem pomocna. Jej pomysły są świetne i reżyser chętnie je wprowadza.

- Będą przez nią kłopoty. Zawsze są.

- Ty się jej po prostu boisz. – zaśmiała się Kelly

- Ha! Ha! Ja się nikogo nie boję! Jakbym chciał to mógłbym ją stąd wyrzucić.

- Jaaaasne.

- Bo jestem niesamowity! Ja tu rządzę!

- Jaaaasne.

- Przestań i zrób mi kawę.

Nagrywanie szło całkiem sprawnie, a koło dwunastej zarządzono przerwę. James podszedł do Jen.

- Zastanawiam się czy to ty nie powinnaś siedzieć na stołku reżysera. – zaśmiał się i objął ją w pasie

- Daj spokój. Nie nadaję się do tego. Ja jestem piosenkarką.

- Cieszę się, że wróciłem na plan.  

- Czemu nie ma dzisiaj Lucy? – zapytała Jen

- Jutro dopiero będziemy nagrywać jej sceny.

- Cały dzień z Lucy?

- Oj, nie przesadzaj. Będziesz tu ze mną i jak coś ci się nie spodoba to zareagujesz.

- Może faktycznie powinnam zająć krzesło reżysera. – zaśmiała się

- Ej gołąbki! Wracamy do pracy! – krzyknął Logan

- Już idę. – opowiedział James

- Nie mówię do was, tylko do nich. – wskazał głową na siedzących w kącie Carlosa i Alexę

- Patrz co narobiłaś. – powiedział James do Jennifer

- Ja? No co? Tylko trochę pomogłam Carlosowi.

- Gramy scenę 34! Wszyscy na miejsca! – wrzasnął reżyser.

Całą noc Jennifer spała bardzo niespokojnie. Nękały ją myśli o jutrzejszym dniu. Kilka razy śniła jej się scena pocałunku Jamesa z Lucy. Budziła się wtedy z suchością w ustach. Z samego rana wypiła tabletkę na ból głowy.

- Ej, co się dzieje? – zapytał zmartwiony James

- Nic takiego. Po prostu źle spałam.

- Może zostań dzisiaj w domu.

- Wszystko jest w porządku. Szykuj się bo za godzinę musimy być na planie.

- Jesteś pewna, że jedziesz ze mną?

- Tak. –powiedziała zdecydowana Jen

Podczas kręcenia, Jennifer nieustannie obserwowała Lucy. W pewnym momencie od tyłu zaszła ją Alexa.

- Jezu! Wystraszyłaś mnie. – podskoczyła Jennifer

- Sorry, nie chciałam. Widzę jak obserwujesz Lucy. Odpuść trochę.

- Nie ufam jej.

- Jamesowi tez nie ufasz?

- Nie wiesz co się wydarzyło.

- Masz rację, nie wiem. Chcesz mi opowiedzieć?

Jennifer w dużym skrócie opowiedziała Alexie co zaszło kiedyś między nią, Lucy i Jamesem. W miarę opowiadania Alexa zaczynała rozumieć obawy koleżanki.

- Teraz już rozumiem co czujesz.

- Gdyby zdradził mnie znowu, nie przeżyłabym tego.

- Nie martw się. Na dziś w planie jest tylko krótki pocałunek.

- Wiem, wiem. Powinnam wyluzować. – uśmiechnęła się sztucznie Jen

Jennifer uważnie śledziła scenariusz, scena po scenie. W końcu jej wzrok napotkał na fragment z pocałunkiem.

- Napijesz się czegoś? – zaproponowała Alexa

- Poproszę wodę. – cicho odpowiedziała Jen

Alexa zniknęła za drzwiami z wielkim napisem EXIT, a Jennifer została sama z myślami o scenie pocałunku. Jeszcze kilka poprawek makijażu, drobne uwagi  reżysera i można było zacząć nagrywać. Tekst wypowiadany teraz przez Jamesa w ogóle nie docierał do uszu Jennifer. 5, 4, 3, 2, 1… serce Jen zwolniło, gdy usta Jamesa zetknęły się z ustami Lucy. Minęło kilka sekund i reżyser wrzasnął:

- Okay, mamy to!

Ku ogólnemu przerażeniu na tą komendę całująca się para nie oderwała się od siebie. Ich pocałunek jakby się pogłębiał, a wraz z nim zapadała sią ziemia pod nogami Jennifer. Większość oczu była teraz zwrócona ku pobladłej Jen. Alexa wróciła ze szklanką wody, którą Jennifer wypiła duszkiem, a potem wybiegła z budynku. W pewnej chwili James odepchnął od siebie Lucy i powiedział:

- Nie możemy ze sobą grać.

Rozejrzał się po planie i z przerażeniem stwierdził, że Jen zniknęła.

- Gdzie Jen? – zapytał Alexy

- Wyszła.

- Dokąd? – warknął wkurzony James

- Skąd mogę widzieć?

- Mogłaś za nią iść!

James chciał znaleźć Jennifer, ale przeszkodził mu w tym reżyser:

- Gdzie się wybierasz? Mamy sceny do nagrania.

- Muszę porozmawiać z moją dziewczyną.

- Nie teraz. Została nam jedna scena. Rozmowa może poczekać.

- Ale ja muszę! – ryknął

- Stary, później z nią pogadasz. Za ten czas ochłonie, a godzinę będzie już po nagraniu. – poradził mu Kendall

James zrezygnował więc z dalszej kłótni z reżyserem i wrócił na wyznaczony iks na podłodze.

Tak jak przewidział Kendall w godzinę udało im się nagrać ostatnią scenę. Nie rozmawiając z nikim, James wsiadł w samochód i pojechał do mieszkania. Po drodze próbował dzwonić do Jen, ale ta nie odbierała. Nie dziwił się jej. Zadzwonił do swojej matki, żeby zapytać czy Jen odebrała już Samanthę. Mała była w dalszym ciągu z babcią. James wcisnął pedał gazu w podłogę i szybko dotarł do swojego apartamentu.

- Jen, jesteś tu? Jennifer! – krzyknął za raz po wejściu. – Gdzie jesteś?!

Zajrzał do sypialni, ale tam jej nie było. W pokoju muzycznym, gdzie uwielbiała spędzać czas, też było pusto. Zauważył jednak uchylone drzwi do łazienki. Podszedł do nich i otworzył je. To co zobaczył przypominało scenę z horrorów. Jennifer leżała na białej, kafelkowanej podłodze, w kałuży krwi. Z jej lewego przedramienia sączyła się prawie czarna gęsta ciecz. Przerażony James drżącymi rękami wyjął telefon i wybrał numer pogotowia. Uklęknął przy ciele Jen i starał się zatamować krwawienie, ale cięta rana była zbyt głęboka. W prawej dłoni dziewczyny zauważył żyletkę, wtedy w słuchawce odezwała się dystrybutorka pogotowia.

_______________________________________________________________________

Jestem trochę poirytowana, bo ostatnio prześladuje mnie piosenka Story Of My Life. Dlatego ten rozdział wyszedł tak... średniawo. Mam nadzieję, że mimo wszystko Wam się spodobał ;)