Big Time Disagreement

Alexa siedziała na parapecie z kubkiem melisy w ręce i wpatrywała się w dość ruchliwą jak na tę porę ulicę. Z jej sypialni wyszedł Carlos. Miał odbity na policzku szew od poduszki i zaspanym głosem zapytał:

- Czemu już nie śpisz?

- Cały czas myślę o Jennifer.

- Pojedziemy do niej, ale na razie jest zbyt wcześnie. Wracaj do łóżka skarbie.

Carlos objął Alexę i pocałował ją w czoło.

W tym samym czasie James siedział w gabinecie doktora Wattersa.

- Stan jest ciężki. Pacjentka straciła dużo krwi, ale najgorsze mamy za sobą. Jutro będziemy próbować wybudzić ją ze śpiączki. Proszę jechać do domu i odpocząć.

- Nie ma mowy. Zostaję tutaj.

- Z tego co wiem mają państwo córkę. Powinien się pan nią zająć. Zrobił pan już wszystko żeby pomóc pacjentce. Jutro musi być pan w dobrej formie, żeby wesprzeć ją psychicznie po wybudzeniu.

- Jednak wolę zostać.

- Dobrze. Skoro pan tak chce, to poproszę siostrę, aby przyniosła panu koc.

- Dziękuję panie doktorze.

Kilka minut po ósmej, na szpitalny korytarz wpadła Alexa, a za nią Carlos.

- Co z nią? – krzyknęła do Jamesa

- Teraz już dobrze. Lekarz mówi, że ma silny organizm i szybko uzupełnia ubytki krwi.

- Jezu, miałeś rację, mogłam wtedy za nią pobiec.

- Daj spokój. To wszystko moja wina. Gdybym wiedział jakie to wszystko było dla niej trudne, nie zagrałbym tej sceny.

Carlos i Alexa milczeli. Wiedzieli, że wina stoi po stronie Jamesa, ale nie chcieli go jeszcze bardziej dołować. Siedzieli w ciszy i dodawali mu otuchy swoją obecnością.

Następnego dnia w szpitalu zebrali się najbliżsi znajomi Jen. Przyleciała nawet jej matka. W ogóle się nie zmieniła. Czas był dla niej niezwykle łaskawy. Była taka jak chłopaki zapamiętali. Szczupła i bardzo wysoka, blondynka o ziemistej cerze i głęboko osadzonych oczach, które były prawie czarne. Nawet odrobinę nie była podobna do Jennifer. No może za wyjątkiem głosu. Ten był niemal identyczny. Płacząc w ramię Jamesa wyrzucała obelgi pod jego adresem. Mało kto jednak zwracał na to uwagę. Najważniejsze było teraz wybudzenie Jen. Po godzinie, lekarz wyszedł z jej sali i wszyscy zebrali się wokół niego.

- Pacjentka się wybudziła, ale nie powinien nikt jej teraz odwiedzać. Jest bardzo słaba.

- Jak to?! Rodzona matka nie może jej zobaczyć?! – krzyczała pani Trump

- Proszę się uspokoić. Nie możemy jej teraz narażać na stres. Przepraszam państwa, ale muszę iść do innych pacjentów.

- No to się w głowie nie mieści! Jak można tak traktować rodzinę pacjentki?!

- Siostro, proszę dać tej pani coś na uspokojenie. – krzyknął lekarz do stojącej niedaleko pielęgniarki.

Ta zabrała awanturującą się panią Trump i nastała zupełna cisza. Wreszcie odezwał się Carlos:

- Wiemy już po kim Jen ma charakter.

Kiedy Jen się przespała, James ubłagał lekarza, aby ją zobaczyć. Wślizgnął się do sali i usiadł koło łóżka. Jennifer odwróciła się do niego plecami. Po kilku minutach milczenia James powiedział:

- Jak się czujesz? –  wstrzymał oddech i czekał na jakąś odpowiedź, której się nie doczekał – Wiesz, tak sobie pomyślałem, że może byśmy gdzieś wyjechali. Nie mówię o wakacjach, ale o wyjeździe gdzieś tak na stałe. Może Europa? Zawsze chciałaś mieszkać w Europie. Szwajcaria? Może Hiszpania? Albo holenderska wieś? Co ty na to? Nauczylibyśmy Sam jeździć konno. Oczywiście dopiero, gdy trochę podrośnie.

- Właśnie, co z Sam? – odezwała się Jen

- Jest u mojej mamy.

- Wracaj do niej i się nią zajmij.

- Chcę zostać z tobą.

- Ale ja nie chcę. Wynoś się.

James jeszcze chwilę siedział w milczeniu, a potem wstał i chciał pocałować Jen w policzek, ale ona zasłoniła się poduszką. Za miast tego cmoknął ją w ramię i wyszedł.

W czasie gdy James był u Jen, do szpitala przyjechał Kendall i Jo. Dołączyli do grupki stojących na korytarzu przyjaciół. Zanim zdążyli się przywitać, Jo powiedziała:

- Byłam rano u Lucy. Pakuje się i wyjeżdża z LA. Musimy coś zrobić.

- Moim zdaniem to ona dawno powinna już wyjechać. – powiedział Logan

- Co?! – oburzyła się Jo – Ona nie jest niczemu winna.

- Jasne. – prychnął Logan

- Nie doszło by do tego gdyby James nie puszczał się na prawo i lewo.

- Jo, wyhamuj. – upomniał ją Kendall

- Taka jest prawda i nie broń swojego kumpla. Był tak strasznie zakochany w Lucy, a gdy pojawiła się Jen, nagle o niej zapomniał. Potem przeleciał Jen i chciał wrócić do Lucy. Jaki normalny facet tak robi?

- Mnie się wydaje, że to było trochę inaczej. – Camille stanęła w obronie Jamesa – Kiedy James zainteresował się Jen, Lucy nagle ruszyła do walki o niego. Mogła się wcześniej zorientować. Nie mogła się pogodzić z faktem, że James znalazł sobie lepszą dziewczynę.

- Lepszą dziewczynę? Gdyby była lepsza to nie wrobiłaby go w dziecko, żeby go zatrzymać! – krzyknęła Jo

W odpowiedzi, Camille spoliczkowała Jo. Wtedy do akcji wkroczył Logan:

- Camille, nie powinnaś się denerwować. Usiądź i się uspokój.

- Jo, chyba powinnaś jechać do domu. Weź mój samochód, ja wrócę z Loganem. – powiedział Kendall, podając Jo kluczyki.

- Świetnie. – burknęła Jo i odeszła.

Camille siedziała na ławce i cała trzęsła się z nerwów.

- Jak ona mogła powiedzieć coś takiego? Nie poznaję jej. Przecież to wszystko wina Lucy.

- James też nie jest bez winy. – powiedział Logan

- To wszystko moja wina. Wiem o tym. – powiedział James, wychodząc od Jennifer.

Jego głos  spowodował, że wszyscy podskoczyli.

- Co powiedziała Jen? – zaczęła wypytywać Alexa

- Ogólnie, to nie chce mnie widzieć i mam zająć się Sam.

- Wiesz, że ma rację. Powinieneś zrobić to o co cię prosi. – powiedziała Camille, a widząc minę Jamesa przytuliła go – Wszystko się ułoży.

- Chyba nie ma tu co siedzieć skoro i tak nie możemy jej zobaczyć. – stwierdził Kendall – Potrzebujesz pomocy? – zapytał Jamesa

- Dzięki, poradzę sobie.

- Jak coś to dzwoń.

- Jasne. Dzięki wam wszystkim.

Po powrocie do Palm Woods, Logan i Camille zamknęli się w pokoju Logana. Logan upewnił się, że nikt nie podsłuchuje i odezwał się:

- Nie możesz się tak denerwować.

- Sam słyszałeś co wygadywała Jo.

- Słyszałem, ale w twoim stanie stres jest przeciwwskazany.

- Logan, przesadzasz. Ciąża to nie choroba.

- Nie choroba, ale stan podwyższonego ryzyka. Wypożyczyłem kilka książek o ciąży, żebyś mogła się podszkolić.

- Jen jakoś sobie poradziła bez książek i nadopiekuńczego faceta.

- Nie jestem nadopiekuńczy.

- Wcale. Odbiło ci odkąd ci powiedziałam. A tak w ogóle, kiedy powiemy reszcie?

- Nie ma się co spieszyć.

- Widziałeś jak dziwnie na nas patrzyli kiedy kazałeś mi usiąść i się nie denerwować. Myślisz, że coś podejrzewają?

- No co ty. Na pewno nie.

- Długo to będziemy ukrywać? Chciałam powiedzieć Jo, bo miała być matką chrzestną, ale zmieniłam zdanie.

- To kto będzie chrzestną?

- Nie wiem. Może Jen. Ma już wprawę z dzieckiem to mi pomoże.

- Świetny pomysł.

- Może jutro jej powiemy? To jej poprawi humor.

- To fakt. Dobrze jej zrobi jak przestanie myśleć o Jamesie.

- Super. To ustalone. Teraz spadam. Widzimy się jutro. Pa.

Camille cmoknęła Logana i w wesołych podskokach opuściła apartament 2J.

________________________________________________________________________________

W następnym rozdziale będzie jeszcze więcej niespodzianek ;) Mam kilka pomysłów, więc będzie się działo :) 

Xoxo AM