Big Time Medical Secret

- Pojadę z nim. – rzucił Kendall i ruszył w stronę drzwi.

- Jedźmy tam wszyscy. Przecież chodzi o naszą przyjaciółkę. – wtrącił się Carlos

- Możecie jechać w trójkę. Ja zostanę z Samanthą i Maxem. – powiedziała Jen

- Nie zostaniesz sama z Maxem. – sprzeciwił się James.

Jen popatrzyła na niego z niedowierzaniem i wybuchła:

- Nasza przyjaciółka jest w szpitalu i nie wiadomo czy jej stan się drastycznie nie pogorszył, a ty wyskakujesz z nieuzasadnioną zazdrością?!

- Wolałbym, żebyś z nami pojechała. – odpowiedział spokojnie nie patrząc na nią tylko na Maxa.

- A z kim zostawię Samanthę?! – zapytała z kpiną w głosie.

- Max może z nią zostać. – rzucił James, uśmiechając się do niego szyderczo.

- J-ja? – zająknął się Max

Jen spojrzała na niego, a potem z powrotem na Jamesa.

- Lepiej nie. Mógłby nie dać sobie rady. Jedźcie już.

- M-mogę zostać z dzieckiem. N-nie ma problemu. – powiedział Max i przełknął głośno ślinę

- Nie ma mowy. I tak już dla nas dużo zrobiłeś.

- Jen, to będzie dla mnie przyjemność. L-lubię dzieci. A ty powinnaś jechać do przyjaciółki.

James patrzył na Maxa z nieukrywaną nienawiścią, ale i z rozbawieniem. Chętnie poobserwowałby jak Max radzi sobie z Samanthą.

- Jesteś cudowny Max. – powiedziała Jen, a wtedy z twarzy Jamesa zniknęło rozbawienie.

Założył ręce na piersi i zmarszczył czoło. Wyglądał jak wściekły ochroniarz dyskoteki, który ni chce wpuścić Maxa na imprezę.

- Tu masz pieluszki, bo najpierw trzeba ją przewinąć. Jedzenie ma naszykowane. Wystarczy odgrzać.

- Musimy jechać. Chodź już. – poganiał ją James

- Przepraszam, że cię z tym zostawiam. – jęknęła Jen

- Nie ma sprawy. Jedź.

- Naprawdę jesteś cudowny.

James prychnął i zaczął tupać nogą. Jen obdarzyła Maxa ciepłym spojrzeniem, które dodało mu odwagi, więc powiedział:

- Dla ciebie wszystko.

James pewnie rzuciłby się na Maxa, gdyby Jen nie chwyciła go za ramię i wyciągnęła z mieszkania.

- Co z tobą? Opanuj się James. – powiedziała, gdy wsiedli do samochodu.

 James był cały czerwony i aż furczał ze złości.

- Jak mam być opanowany, gdy ten leszcz jawnie z tobą flirtuje.

- Max ze mną nie flirtuje. Do reszty już straciłeś rozum. Pomógł nam, więc mógłbyś okazać chociaż odrobinę wdzięczności.

- Nie lubię go.

- Nie musisz.

- Świetnie!

- Świetnie!

Kiedy dojechali do szpitala, znaleźli Logana zwiniętego w kulkę pod ścianą.

- Logan, co się dzieje? – zapytała Jen i usiadła koło niego.

Logan podniósł głowę i zachrypniętym od płaczu głosem powiedział:

- Poród się rozpoczął

- Co takiego? To dużo za wcześnie.

- Nie musisz mi mówić. To dopiero piąty miesiąc.

- Logan, musisz być dobrej myśli. – odezwał się James, klepiąc kumpla po ramieniu.

- Posiedzimy tu z tobą. – oznajmił Carlos.

Nastała głucha cisza i wszystkim wydawało się, że mijają godziny, choć zegar na ścianie wskazywał inaczej. Jen w końcu przerwała milczenie i zapytała Logana:

- Potrzebujesz czegoś? Może kawy, albo coś na uspokojenie?

Pokręcił przecząco głową i ponownie zwinął się w kulkę. Jen wstała i pociągnęła za sobą, najbliżej stojącego Kendalla.

- Pójdziemy po coś do picia. – oznajmiła

Kendall ruszył za nią, myśląc, że faktycznie idą po napoje. Jednak gdy tylko skręcili w inny korytarz, Jen powiedziała:

- Musimy znaleźć ojca Camille. Na pewno gdzieś tu jest.

- On jest chyba wściekły na Logana, dlatego nic mu nie mówi. – powiedział Kendall

- Mój ojciec zapewne też byłby wściekły, gdybym leżała w szpitalu i mogła umrzeć przez dziecko, które zrobił mi James.

- Mam nadzieję, że z Camille nie jest aż tak źle. – wystraszył się Kendall

- Musimy znaleźć pana Robertsa. Powinien być przy sali gdzie rodzi Camille.

- O jest tam. Rozmawia z lekarzem. Ale czemu właściwie Logan tu nie czeka?

- Pewnie pan Roberts go wywalił.

Dość niski i barczysty pan Roberts miał oczy czerwone od łez. Czarne włosy, przyprószone siwizną sterczały na wszystkie strony. Rozmawiał z lekarzem, tym samym, który odbierał poród Jen. Wziął pana Robertsa do swojego gabinetu, a Jen powiedziała:

- Zmiana planów. Nie chcemy znaleźć pana Robertsa.

- Dlaczego? W sumie to już go znaleźliśmy. – zdziwił się Kendall

- Ten sam lekarz odbierał mój poród.

- I co z tego?

- To z tego, że mam pomysł. Tylko pan Roberts nie może nas zobaczyć.

- Ok, jak chcesz.

- Ta rozmowa pewnie trochę potrwa, więc chodźmy faktycznie po te napoje.

Jen i Kendall wrócili do reszty niosąc napoje z automatu. W milczeniu sączyli przyniesioną gorącą czekoladę, która odrobinę poprawiła im humory.

- Idę do toalety. – powiedziała Jen i mrugnęła do Kendalla

Kendall skinął do niej głową na znak zrozumienia. Jen wróciła na korytarz, na którym widzieli pana Robertsa. Siedział teraz na krześle, a obok niego stała pielęgniarka podająca mu kubek z wodą. Jennifer zaczynała mieć złe przeczucia. Rozpuściła włosy i zasłoniła sobie nimi twarz, aby przemknąć się do gabinetu lekarza. Zapukała i usłyszała uprzejme „proszę”. Weszła do środka i zastała doktora Petersena siedzącego za biurkiem i zawzięcie coś notującego.

- W czym mogę pomóc? – odezwał się odkładając długopis i podnosząc głowę.

- Witam doktorze Petersen. Nazywam się Jennifer Trump, nie wiem czy pan pamięta, ale odbierał pan mój poród.

- Ach, pani Trump. Pani nie da się zapomnieć. Wrzeszczała pani na mnie przez cały poród, a pani mąż zemdlał dwa razy.

- To jeszcze nie mój mąż.

- Przepraszam za pomyłkę.

- Nie ma sprawy.

- Z czym pani do mnie przychodzi? Jak córeczka? Może znowu jest pani w ciąży?

- Nie przyszłam tu rozmawiać o sobie.

- A więc o kim?

- Prowadzi pan moją przyjaciółkę, Camille Roberts.

- Tak, panna Camille. Niestety nie mogę udzielić pani żadnych informacji, nie jest pani z rodziny.

- Ale jestem prawie jak rodzina.

- Prawie to wielka różnica.

- Panie Petersen, chyba nie chce pan, żebym znowu na pana zaczęła krzyczeć.

- Bynajmniej.

- Więc proszę mówić. Ojciec Camille nic nam nie mówi, a zwłaszcza ojcu dziecka. Jemu chyba należą się jakieś informacje. Proszę mi powiedzieć.

- Nie mogę zdradzić tajemnicy lekarskiej.

- Dziecko urodziło się żywe?

- Tak.

- Nadal żyje.

- Panno Trump…

- Pytam czy żyje?!

- Tak.

- Skoro żyje, jego ojciec, Logan Henderson, ma prawo do wszelkich informacji o jego stanie! – wykrzyknęła Jennifer.

Lekarz patrzył na nią ze zdumieniem, a po chwili powiedział:

- Ma pani rację. Proszę przyprowadzić do mnie ojca dziecka. Udzielę mu informacji… o dziecku.

- Wiedziałam, że się jakoś dogadamy. – uśmiechnęła się Jen i wybiegła z gabinetu.

Kiedy wróciła do czwórki przyjaciół, zastała Logana niezmiennie skulonego na ziemi, a pozostali siedzieli w milczeniu na krzesłach.

- Ciekaw jestem co spotkało cię w toalecie skoro jesteś taka rozemocjonowana. – powiedział James, gdy zobaczył uśmiechniętą Jen wypadającą zza rogu.

- Logan, masz iść do lekarza.

- Nic mi nie jest. – burknął

- Nie chodzi o ciebie, tylko o Camille. Lekarz udzieli ci informacji.

Logan zerwał się na nogi i zapytał:

- Poważnie? Czemu nagle z mienił zdanie?

- Znamy się i zamieniłam z nim parę słów… mniejsza z tym. Idź do niego.

Nie zwlekając dłużej, Logan pobiegł do gabinetu doktora Robertsa. Wpadł do środka bez pukania, a doktor zmierzył go karcącym wzrokiem i powiedział:

- Pan Henderson, jak mniemam?

- Tak to ja. Jestem…

- Wiem kim pan jest. Panna Trump mi wszystko powiedziała. Proszę usiąść. – powiedział, wskazując Loganowi krzesło po drugiej stronie biurka.

- Proszę mówić co z Camille i dzieckiem.

- Ale niech pan najpierw usiądzie.

Logan spełnił polecenie lekarza.

- Nie będę owijał w bawełnę. Sytuacja jest ciężka. Dziecko urodziło się zbyt wcześnie…

- Żyje? A co z Camille?! – przerwał mu Logan

- Dziecko żyje. Jest w inkubatorze. Nie mieliśmy  jeszcze w naszym szpitalu, dziecka urodzonego tak wcześnie, ale robimy co w naszej mocy. Potrzebuje jeszcze kilku miesięcy, aby rozwinąć się prawidłowo.

- A co z Camille?

- Zapewniam pana, że jest pod dobrą opieką.

- Ale jak ona się czuje?

- Proszę zrozumieć, że mogę udzielić panu informacji tylko o dziecku.

- Bądź że pan człowiekiem! – wrzasnął Logan

Lekarz potarł czoło i westchnął, ale w końcu odpowiedział:

- Wciąż jest słaba. Ale teraz ma większe szanse na całkowite wyzdrowienie, gdy organizm nie musi dbać również o jej dziecko. Jej już nic nie grozi.

- Mogę ją zobaczyć?

- Na razie śpi, ale proszę poczekać. Gdy się obudzi, zapytamy jej czy chce się z panem widzieć.

- Dziękuję doktorze. – powiedział Logan, schował twarz w dłonie i zaczął płakać.

___________________________________________________________________________

W kolejnych częściach dowiecie się co będzie z dzieckiem Camille i Logana ;) A teraz smarujcie mi tu dużo komentarzy, bo ostatnio jest ich co raz mniej. Chyba się obrażę i nie będę więcej prowadzić tego bloga. 

A teraz idę spać, bo jestem na nogach trzecią dobę bez snu. Yeah! Maraton Harry'ego Pottera i imprezka na następny dzień były tego warte :P 

Pozdrawiam ;) 

AM