Big Time Surprise

 Trochę ckliwie się zrobiło pod koniec, ale mam nadzieję, że taka drobna odmiana też Wam się spodoba. Kolejne opowiadanie już będzie ekhm... w moim stylu :P  ~ada_maslow

   Jennifer czuła się okropnie. Nocami wylewała łzy w poduszkę, a w dzień wyglądała jak cień samej siebie. Prawie nic nie jadła, a jeśli już coś zjadła, od razu to zwymiotowała. W takim stanie jej współpraca z brytyjskimi wytwórniami nie mogła pójść dobrze. Nie chciała jednak wracać do USA. 

Natomiast w LA nic nie mogło wrócić do normalności. Gęsta atmosfera, która wytworzyła się w BTR była nie do zniesienia. Po wyjeździe Jenn, James zdecydował się na związek z Lucy. Jednak odkąd Lucy nie miała z kim rywalizować o Jamesa, jej zapał zdecydowanie osłabł. James widział, że coś jest nie tak i też zrobił się markotny. Logan bezustannie mu wypominał:

- Zawsze mówiłeś, że Lucy będzie Twoja. To masz. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony. 

Logan nie mógł wybaczyć przyjacielowi, że złamał serce jego kuzynce. 

Pewnego popołudnia chłopaki siedzieli w salonie, każdy zajęty czymś innym. Kendall przeglądał jedną z gazet młodzieżowych. Znalazł listę hitów na lato. Na pierwszym miejscu znajdowała się piosenka Jennifer "Inside The Storm". Po chwili odezwał się:

- Jenn nie ma już ponad miesiąc. Chyba powinna wydać już coś z nową wytwórnią. Ma ktoś o niej jakieś newsy? 

- Sam się martwię. - odpowiedział Logan - To do niej nie podobne. Ale chyba wiadomo czyja to zasługa. - podniósł głos i rzucił Jamesowi mordercze spojrzenie. James już chciał mu cos odpowiedzieć, ale uprzedził go Carlos:

- Dajcie już spokój. Od miesiąca jest taka sama gadka. Zamknijcie się wreszcie.

Logan łypał na Jamesa, który sączył lemoniadę przez słomkę. Do mieszkania weszła pani Knight z zaaferowaną miną. Od progu zaczęła mówić:

- Dzwoniła do mnie właśnie mama Jennifer. Strasznie była na mnie zła. Ja jej tłumaczyłam. Przecież dobrze się Wami zajmuję, prawda? Ja nie wiem jak mogło do tego dojść? 

- Mamo, zajmujesz się nami wspaniale. Uspokój się i powiedz wreszcie o co chodzi.

Pani Knight trzęsła się jeszcze z nerwów po rozmowie z mamą Jennifer, ale po chwili odpowiedziała cicho:

- Jennifer jest w ciąży.

Na te słowa James zaczął krztusić się lemoniadą. Spadł pod stół, a gdy wyszedł spod niego zapytał:

- Z kim?

- A skąd ja to mam wiedzieć?! - odpowiedziała pani Knight z wyrzutem- Obiecałam, że zajmę się jej córką. I co?! I co?!

- Ale czy to wiadomo, że zaszła w ciążę w LA?- zapytał Kendall.

- Jest w 2 miesiącu. Sama dowiedziała się niedawno, a dopiero wczoraj powiedziała o tym matce, gdy upewniła się o ciąży robiąc USG. 

- Czyli już mamy pewność, że zaszła w ciążę w LA. - podsumował Logan i posłał Jamesowi kolejne zabójcze spojrzenie. 

James nagle upadł na podłogę.

- A temu co? Zemdlał?- zdziwił się Logan

- Jezus, co się stało? Czemu on zemdlał? - krzyknęła pani Knight, podbiegając do Jamesa

- Yy... No jakby Ci to powiedzieć mamo? - Kendall zaczął cucić kumpla- Yy... Zdaje się, że James zostanie tatą.

Następnego ranka, James siedział już w samolocie do Londynu. W zasadzie nie miał pojęcia co powiedzieć Jennifer. Nie mógł po prostu zjawić się u niej z bukietem kwiatów, a poza tym kwiaty w takiej sytuacji byłyby śmiesznie nie na miejscu. Przyjść z pustymi rękami też nie wypadało. Kupił więc duże pudełko śliwek w czekoladzie. Przed lotniskiem na Gatwick, złapał taksówkę i szybko dotarł pod hotel, w którym mieszkała Jennifer. Stanął przed jej mieszkaniem i zapukał. Po chwili otworzyła mu, ale gdy tylko zauważyła, że to on, zatrzasnęła drzwi. James spodziewał się takiej reakcji, więc zapukał jeszcze raz. Jennifer znowu otworzyła, ale tylko wyrwała Jamesowi z rąk pudełko śliwek i ponownie zatrzasnęła drzwi. James usiadł pod drzwiami i czekał. Po około dwudziestu minutach, Jennifer uchyliła drzwi i rzuciła w Jamesa pustym pudełkiem po śliwkach. Zanim jednak zdążyła zatrzasnąć drzwi, James włożył stopę pomiędzy nie i na siłę wepchnął się do mieszkania. Jennifer bez słowa odwróciła się i poszła do kuchni napić się wody. James przerwał ciszę:

- Jenn, porozmawiajmy.

- Nie mamy o czym rozmawiać. - rzuciła sucho dziewczyna

- Jak nie mamy? Właśnie ta sytuacja tego wymaga.

- Jaka sytuacja? 

- Nie udawaj. Przecież wiem, że to moje dziecko. - zaczął denerwować się James.

- Od kogo się dowiedziałeś?

- Od matki Kendalla. Twoja mama zrobiła jej niezłą wojnę.

- Szlag! Prosiłam ją żeby nikomu nie mówiła.

- Bardzo dobrze, że powiedziała.

- Słuchaj, ja nic od Ciebie nie chcę. Daruj sobie.

- Ty może nie, ale ja chcę się zająć moim dzieckiem.

- Instynkt ojcowski Ci się włączył? 

- Jestem odpowiedzialny za Ciebie i to dziecko.

- Szkoda, że dopiero teraz jesteś taaaki odpowiedzialny.

- To nie jest tylko moja wina! Dobrze wiedziałaś co robisz! - krzyknął James, wyraźnie podenerwowany obrotem spraw.

- Nie podnoś na mnie głosu! Przysięgam, że nie ręczę za siebie! Nie panuję nad sobą!

- Dobra, spokojnie. Nie możesz się denerwować. 

- Pozwól, że moim zdrowiem zajmie się mój lekarz prowadzący.

Jennifer wyszła z kuchni i poszła do sypialni. Położyła się na łóżku i schowała twarz w poduszkę. Po chwili James uchylił drzwi i zapytał:

- Masz ochotę coś zjeść?

- Tosty z białym serem i dżemem. I sok grejpfrutowy.  

- Ok. Za raz będzie. 

James zrobił tosty i przyniósł Jenn. Usiadła na łóżku i zaczęła jeść. James usadowił się na parapecie okna. Zapanowała cisza, słychać było tylko chrupanie tostów zjadanych przez Jennifer. W końcu dziewczyna się odezwała, nie patrząc w ogóle na Jamesa:

- Ale kaszana, co nie?

- Eee...

- Co teraz będzie?

- Będziemy mieć dziecko.

- No widzę, że Tobie to jakoś łatwo przyszło. Ja dalej nie przyjęłam tego do świadomości. Tak się śmieję i mówię, że to jakieś jaja. Przecież to nie może być prawda. Potem patrzę na zdjęcie USG i przestaję się śmiać. A właśnie, chcesz zobaczyć zdjęcie USG?

- No jasne. - James zszedł z parapetu i usiadł obok Jenn, która wyjęła zdjęcie z szuflady.

- Niewiele tu jeszcze widać. Lekarz powiedział, że to takie czarne na tej kuleczce to oczko.

Serce Jamesa zaczęło bić szybciej, nie był w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa, bo czuł, że za chwilę się rozpłacze. Jennifer wreszcie spojrzała na niego i uśmiechnęła się mimowolnie, widząc jego zaszklone oczy i czerwieniejące policzki. Ten widok był taki słodki, że ustąpiła z niej cała złość. W sumie cieszyła się, że James jest z nią teraz. Samotność ją wykańczała. Nie wiedziała jeszcze jak to się dalej potoczy. Nawet nie chciała o tym myśleć.Wreszcie od ponad miesiąca, czuła spokój. Nie smutek, nie radość. Po prostu błogi spokój.

 Co prawda to dość stare zdjęcia, ale już wtedy wyglądałby słodko jako tatuś :D

Przecudowne zdjęcia :')

A teraz mi powiedzcie jakiej płci ma być dziecko Jamesa i Jennifer?

Chłopiec czy dziewczynka?