Big Time Disappear

Po wyjeździe Jo, Kendall zagnieździł się przed telewizorem. Zagnieździł w znaczeniu dosłownym, bo obłożył się poduszkami, a dookoła leżały opakowania po chipsach, ciastkach i cukierkach. Całe to jego miejsce wyglądało jak gniazdo nieszczęścia. Pełnią całego obrazu była mina Kendalla, która mówiła "zostawcie mnie, chcę tu dokończyć żywota". Oczywiście dobrzy kumple nie mieli zamiaru go zostawiać.
- Stary, chodź. Pojedziesz ze mną po Jennifer.
- Nigdzie nie jadę.
-To chociaż tu ogarnij, bo przyjedziemy tu na obiad. Twoja mama nas zaprosiła.
- Ehe.
James pokiwał głową i dał Carlosowi znak na migi, żeby zrobił coś z Kendallem, a sam pojechał do szpitala. Czekała już tam na niego spakowana Jennifer. Siedziała na kraju łóżka i czytała zalecenia zapisane przez doktora Wattersa.

- Tyle tego jest. Popatrz ilu rzeczy nie mogę jeść. - jęknęła, gdy zobaczyła Jamesa w drzwiach.
- Nie martw się. Poradzisz sobie. Jak nie ty to kto? Chodź, pani Knight zaprosiła nas na obiad.
- Wiesz co, nie mam ochoty tam iść. Wydaje mi się, że Kendall obwinia mnie za wyjazd Jo.
- Daj spokój. Co ci strzeliło do głowy?
- Nie chce tam iść i tyle.
- To co im powiemy?
- Że jestem zmęczona. Co zresztą jest prawdą.
James wziął rzeczy Jen i pojechali do swojego mieszkania. Tam czekała na nich Camille, która została z małą Sam.
- Cześć moja kochana perełko. - zaśpiewała Jen i podbiegła do Camille aby wziąć Sam na ręce.
- Jedziemy na ten obiad? - zapytała Camille
- Wiesz co Camille, jestem okropnie słaba i nie mam nastroju na wspólny obiad. Mam nadzieję, że nie obrazicie się jeśli mnie zabraknie.
- Jasne. To zrozumiałe, że jesteś zmęczona. Odpoczywaj.
- Kiedy indziej nadrobimy plotki.
- Pewnie. Pa.
Dziewczyny cmoknęły się w policzek i Camille wyszła. Jen została sama z Jamesem, który podszedł do niej i chciał przytulić. Jednak Jen się odsunęła.
- Co się dzieje? Myślałem, że między nami już jest okay.
- Nic nie jest okay. Jak może być, po tym wszystkim?
- Ile razy mam cię przepraszać? Wiem, że to spaprałem, ale pozwól mi to naprawić.
- Niektórych rzeczy nie da się już naprawić.
- Ale nasz związek się da.
- Związek? Jaki związek? Mamy razem dziecko i tyle. Nic więcej nas nie łączy już od dawna.
- Co ty mówisz?
- Gdyby nie to dziecko, zostawił byś mnie dla Lucy. Od początku chciałeś z nią być. Ja byłam tylko chwilowym przerywnikiem.
- Wcale tak nie jest. Fakt, między mną a Lucy, coś było i trudno nam o tym zapomnieć, ale chce stworzyć z tobą rodzinę. Prawdziwą, kochającą się rodzinę.
- Bo masz ze mną dziecko.
- Wiesz co, nie będę z tobą teraz rozmawiać, bo to nie ma sensu. Jak ochłoniesz po pobycie w szpitalu to pogadamy na spokojnie. Idę na obiad do chłopaków. Poradzisz sobie z Sam, czy mam ją wziąć ze sobą?
- Idź już, a Sam się nie przejmuj, bo w końcu ja jestem jej matką i umiem się nią zająć.
- Dobra. To pa. Wrócę pewnie za jakieś dwie godziny.
- Spoko.
- Mówię tylko, żebyś się nie martwiła.
- Spokojnie, nie będę.
James wziął kluczyki do samochodu i wyszedł. Kiedy pojawił sie w Palm Woods w apartamencie chłopaków, każdy wiedział, że oznacza to kolejne problemy w jego związku z Jen.
- Znowu sie pokłóciliście? - zapytała mama Kendalla.
- Tak, to jest teraz norma. Chyba nigdy nie będzie normalnie.
- Daj spokój. Nie może być tak źle. - poklepał go po ramieniu Logan
- Ale niestety jest. Nie umiem z nią rozmawiać. Jak mam jej wytłumaczyć, że ją kocham?
- Powiedz jej to. - zaproponował Carlos - Tak jak ja to robię z Alexą.
James popatrzył na kumpla, który pocałował swoją dziewczynę. Westchnął ciężko i opadł na krzesło przy stole.
- Nie mów mi, że nie mówiłeś jej, że ją kochasz! - wrzasnął Logan
- Jakoś ostatnio nie było okazji. - tłumaczył się James
- To skąd ona ma to wiedzieć?
James patrzył na Logana i Camille, potem na Carlosa i Alexę i zazdrościł im w duchu, takich udanych związków. Nagle z kanapy odezwał się Kendall:
- Widzisz, ja nie mówiłem mojej, że ją kocham i mnie zostawiła. W dodatku dla dziewczyny.
Obiad minął w przytłaczającej atmosferze. Rozmowa się nie kleiła, a czas płynął niemiłosiernie powoli. James wrócił do mieszkania po godzinie, a nie dwóch jak zapowiadał. Zdziwiła go cisza jaka panowała w mieszkaniu. Zaglądnął do sypialni, ale tam nikogo nie było. Potem do pokoju Sam ale tam też było pusto. Sprawdził kuchnię, łazienkę, pokój muzyczny, a nawet garderobę i balkon. Po Jen i Sam nie było ani śladu. Z szaf poznikało kilka rzeczy Jen. Łazienka tez dziwnie opustoszała. Brakowało też śpioszków i zabawek Sam. James wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer Jen. Odpowiedziała mu tylko automatyczna sekretarka. Spróbował jeszcze kilka razy, ale cały czas to samo. James wsiadł do samochodu i chwilę potem wpadł do Palm Woods i pognał do apartamentu 2J.
- Jen zniknęła! - krzyknął od progu.
- Jak to zniknęła? - zdziwił się Logan.
- No nie ma jej. Zniknęły ubrania i rzeczy Sam.
- Dzwoniłeś do niej?
- Kilka razy, ale ma wyłączony telefon.
- Dobra, uspokój się. Pomyślmy gdzie może być.
- Ja się boję, że coś im się mogło stać.
- Dobra James, panikowanie nic nie da. - uspokajał go Kendall - Zadzwoń do jej matki. Może tam pojechała, żeby odpocząć.
- Dobry pomysł. To dzwonię.
James wykonał telefon, ale okazało się, że tylko doprowadził panią Trump do podobnego stanu paniki w jakiej on sam się znajdował.
- Jej matka nic nie wie. - powiedział zrezygnowany James. - Dzwonię na policję.
- I co im powiesz?
- Że zaginęła.
- Zaginięcie można zgłaszać dopiero po 24 godzinach od zniknięcia osoby.
- Ale zniknęło małe dziecko!
- Które wzięła matka. Dorosła kobieta, która pokłóciła się ze swoim facetem. Wątpię, żeby policja rozpatrzyła to jako zaginięcie. - tłumaczył mu Kendall
- No to porwanie. Powiem, że porwała mi dziecko. Cokolwiek, żeby tylko zaczęli ich szukać!
- Wiecie co, Jen dopiero co wyszła ze szpitala, gdzie trafiła po samookaleczeniu się. Ja bym , lepiej wezwał policję. - wtrącił się Logan.
- Chcesz mi wmówić, że moja dziewczyna jest chora psychicznie? - oburzył się James.
- Yyy, nie to miałem na myśli. Po prostu jak powiesz to policji, to może zaczną ich szukać.
- O! Dobre.
James zadzwonił na komendę i dystrybutorka bardzo przejęta historią Jamesa, od razu wysłała kilku policjantów. Kiedy już dotarli, przepytali wszystkich i po połączeniu wszystkich faktów, odmówili podjęcia poszukiwań. Doktor Watters nie wydał oświadczenia o chorobie psychicznej swojej pacjentki, więc nie było podstaw do odebrania jej prawa opieki nad własnym dzieckiem. James o mało nie załamał się, gdy to usłyszał. Po odejściu funkcjonariuszy, usiadł na kanapie obok Kendalla, jedzącego chrupki. Kendall wyciągnął paczkę w jego kierunku i powiedział:
- Witaj w klubie.
- Czemu one nas zostawiły? - szepnął James bo głos uwiązł mu w gardle.
- Bo nie mówiliśmy im, że je kochamy.
James wziął do ręki telefon i wysłał do Jen smsa: Wiem, że już za późno, ale chcę Ci tylko napisać, że Cię Kocham."


_______________________________________ _________________________________________________
Dziś będzie też nowy rozdział u Chrisa. [LINK] Zapraszam ;) 

AM